Eerlijk
Eerlijk is eerlijk door: Elyne
Duidelijkheid – dat is het magische woord. Het is fijn om de garantie te hebben dat aan het eind van de maand je salaris wordt uitgekeerd. Het is belangrijk dat je weet welke opleiding een vereiste is voor je droombaan. Het is noodzakelijk dat iedereen begrijpt dat rood licht stoppen betekent. En is het voor de liefde niet minstens zo wenselijk om te weten waar je aan toe bent? Een paar dagen terug speculeerde ik met mijn vakantieliefde over een ideale wereld waarin men ‘gewoon’ zegt wat hij of zij vindt en wil – iets wat, zo meenden wij, elke persoon een hoop tijd en teleurstellingen zou besparen. Zelfs hij, als man, ziet graag dat de waarheid op tafel ligt: als ik niet van plan ben om hem op korte termijn op te komen zoeken in Canada, moet ik niet zeggen dat ik wél ga komen. “Ik mis je en wil je graag bij me hebben, maar als dat niet wederzijds is, hoor ik dat liever vroeg dan laat”. Met andere woorden: zeg waar het op staat, en wind er geen doekjes om! Dit vraagt om een flinke portie directheid – en in onze werkelijke wereld lijkt het nogal ongebruikelijk om daar gehoor aan te geven..
Neem nou het fenomeen ‘versieren tijdens het uitgaan’. Al naar gelang hoe dronken de vrouw is waar de man zijn zinnen op gezet heeft, komen hier een hoop toeters en bellen bij kijken; vrouwen willen zich immers speciaal voelen en het idee hebben dat het de man niet enkel om haar uiterlijk te doen is. Vaak is de realiteit echter dat de man in haar puur en alleen de belichaming van een wilde nacht ziet, en dat zijn interesse aldus niet verder reikt dan een onenightstand. Als hij op haar af zou stappen met de woorden “jij ziet er lekker uit; zin om te neuken?” dan zou dit a) de man kostbare minuten besparen die hij in het geval van een ‘nee’ aan een ander lustobject kan spenderen, en b) de vrouw beschermen tegen een teleurstelling als blijkt dat hij na die ene nacht niets meer van zich laat horen. Geen overbodige kennismakingsgesprekken met vragen als “wat doe je in het dagelijks leven?”, geen drankjes aanbieden, geen danspogingen – maar ‘gewoon’: eerlijk is eerlijk. Waarom zou een man zich galant en charmant voordoen, terwijl er achter die hele façade niets anders schuilgaat dan iemand die desperate for pussy is? Als jij niets liever wilt dan lekker in de speeltuin spelen, wees daar dan duidelijk over. Ikzelf hanteer tegenwoordig de tactiek dat ik na twee zinnen de man er alvast van op de hoogte breng dat ik in de verste verte nog niet van plan ben om aan het eind van de avond met hem mee naar huis te gaan, maar ook dan nog blijven ze zich belangstellend opstellen, zogenaamd omdat ik ‘een leuk persoon’ ben. Er zal een keer een enkeling tussen zitten die dit ook daadwerkelijk meent, maar wanneer je hém voor je neus hebt staan, weet je als vrouw op een gegeven moment niet meer. “Don’t hate the player, hate the game” schijnt de heersende opvatting daarover te zijn – maar laten we wel wezen: als jij tot het type man behoort dat een spel moet spelen om bij een vrouw in de smaak te kunnen vallen, dan stel je, qua zowel innerlijk als uiterlijk, vermoedelijk niet al te veel voor.
Nog een voorbeeld: iemand aan het lijntje houden/vaag zijn over je bedoelingen. Toen ik een paar maanden geleden een scharrel had die mij na twee dates vroeg ‘waar wij nou eigenlijk stonden’, kreeg hij de ietwat harde waarheid te horen – dat ik geen relatie wilde; dat we een beetje konden scharrelen totdat ik op reis ging, maar that’s it; dat scharrelen voor mij niets te maken had met exclusiviteit; en dat als hij daar geen genoegen mee wenste te nemen, daar het gat van de deur was. Zoveel directheid kan rauw op je dak komen vallen, en ik ben niet bepaald een ster in het subtiel verwoorden van dit soort dingen, maar hij wist hiermee vanaf het begin af aan tenminste wél wat hij van mij kon verwachten. Nu zijn er aan de andere kant helaas genoeg mannen die niet duidelijk zijn over wat ze willen. Zo had ik, tevens voor de zomer, omgang met een jongen die net als ik geen relatie wilde – wat mij betrof allemaal leuk en prima, mits voor de korte termijn. Toen ik na drie ontmoetingen dan ook zei dat ik niet meer intiem met hem wilde zijn omdat ik hem vooral interessant vond als persoon en niet als object, was zijn reactie dat hij mij ook als een vriendin beschouwde. Uitstekend, dacht ik – totdat ik terugkwam van mijn reis en hij niet de geringste interesse toonde in een bijkletsmomentje. In mannenjargon: ik pretendeerde geïnteresseerd te zijn in je innerlijk, maar inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat ik geen tijd door wil brengen met een vrouw die niet met mij tussen de lakens wenst te belanden. Dan komt daarbij nog het feit dat hij een vriendin lijkt te hebben en tegelijkertijd tegenover mij verklaart dat dit niet het geval is. Aangezien er verder niets tussen ons in en het volkomen onwaarschijnlijk is dat dat ooit gaat veranderen, snap ik niet waarom hij daar niet ‘gewoon’ eerlijk over kan zijn.
In het geval van beide voorbeelden is het antwoord simpel: omdat wij niet in een ideale wereld leven waarin eerlijkheid de gewoonste zaak van de wereld is. Nee, wij hangen slingers in een kerstboom om te verhullen dat er voor je neus niets anders dan een lelijk ding in een te klein potje staat. Wij kleden de naakte waarheid aan met haute couture en laten deze elegant over een catwalk paraderen. Enerzijds valt er vanzelfsprekend wel wat voor te zeggen dat we niet zomaar alles tegen elkaar eruit flappen – neem mijn baas, die aan elke ietwat gevulde vrouw vraagt of ze zwanger is; gewicht is een gevoelige kwestie voor ons, en dus zou zijn commentaar best wat subtieler mogen. Maar als we puur en alleen kijken naar de liefde en alles wat daarbij komt kijken – van zoenen, tot seks, tot daten, tot relaties – is het dan allemaal niet iets té subtiel?
Ik heb bijna alleen maar vrouwelijk collega’s, en de hamvraag die bijna dagelijks over de werkvloer galmt is “Wat wil hij nou?” of “Wat moet ik hiervan denken?” Als mannen van begin af aan duidelijk zijn over hun ware intenties, hoeft ons kamp zich deze dingen niet meer af te vragen. En, misschien nog wel belangrijker, worden voorbarige conclusies niet meer getrokken. Zo ga ik er bij werkelijk elke man vanuit dat hij uit is op seks en niets anders dan dat – mijn vakantievriendje inbegrepen. Het was voor hem echter nogal teleurstellend en pijnlijk om te horen dat ik niet door had dat hij ‘anders’ was – iets waar zelfs mijn beste vriendin vrijwel direct van overtuigd was. En als we kijken naar mijn prevakantie-jongen is het natuurlijk heel goed mogelijk dat het meisje waar hij mee omgaat op de zaken vooruit loopt en de ene na de andere liefdesbetuiging uit omdat zij in de veronderstelling leeft dat wat er tussen hen gaande is het stempel ‘relatie’ draagt, terwijl dit helemaal nooit ter sprake is gekomen. Maar mannen zijn niet blind en zien drommels goed wanneer een vrouw diepgaande gevoelens voor hen heeft ontwikkeld – en dus moet je, als dit niet wederzijds is en jij geen egocentrische zak wilt zijn, iemand verlossen uit haar lijden en eerlijk zijn over wat je wel en niet wilt.
Bovendien kan ik me voorstellen dat je als man soms bijzonder moe wordt van het tonen van geveinsde interesse, van het elke avond weer tig keer moeten aanhoren van wat vrouw nummer 1 tot vrouw nummer 30 studeert of ambieert, en van het complimenteren van vrouwen die je op een nuchter moment waarschijnlijk niet eens zou zien staan. Tegelijkertijd ervaren wij het als dodelijk vermoeiend om niet te weten waar wij aan toe zijn, om ons bij elke vent af te moeten vragen wat zijn werkelijke intenties zijn, en om vaker wel dan niet teleurgesteld te worden. Laten we – hier en nu – aldus afspreken dat we allemaal minimaal één week een stap zetten in de richting van een ideale wereld waarin ‘duidelijkheid’ het sleutelwoord is en ‘eerlijkheid’ de basis van elk contact met de andere sekse. Zeg waar het op staat, wees oprecht en doe jezelf niet mooier of beter voor dan je bent. Waarom zouden we immers moeilijk doen als het ook makkelijk (en rechtvaardiger) kan?
Reageer en beoordeel dit artikel hieronder>>>
Meer artikelen Elyne: