Discussiepunten
Discussiepunten door: Elyne
Op een ander continent leer je de mannen ’thuis’ een stuk beter waarderen; de Nederlandse man is zonder twijfel bijzonder respectvol ten opzichte van de andere sekse (uitzonderingen daargelaten): jullie nemen niet en masse ongevraagd foto’s van vrouwen die bij het zebrapad staan te wachten, joelen en fluiten niet onophoudelijk terwijl jullie een vrouw zover mogelijk achtervolgen en fluisteren tegen passerende vrouwen niet hoe sexy ze wel niet zijn. Na lang genoeg in een land als Maleisië te vertoeven, krijg je vanzelf heimwee naar de Hollandse man, van welke afkomst hij ook is. Ik realiseer me dat dit het eerste positieve is wat ik over jullie sekse schrijf, en dus wil ik even wat aan jullie kwijt, uit een soort van angst dat jullie dit tot dusver nog niet duidelijk was: ik probeer ‘de man’ niet aan te vallen, te beledigen of met de grond gelijk te maken; alles wat ik hier schrijf is gebaseerd op ervaringen van mij en/of de vrouwen in mijn leven – en nee, dat zijn geen hoog van de toren blazende prinsesjes die het Nederlandse equivalent van Sex & the City proberen te zijn. Herken je je niet in wat er in mijn artikelen staat, wees dan gewoon blij dat jij het er bij de vrouwen kennelijk een stuk beter vanaf brengt dan de mannen die tot nu toe bij ons de revue zijn gepasseerd – en nee, dat zijn niet alleen maar ‘onderontwikkelde groepen’ (wat dat dan ook moge betekenen), maar juist hoofdzakelijk studenten geneeskunde en biowetenschappen en PhD.ers in nanotechnologie en mechanical engineering, voor de helft weliswaar afkomstig uit wat exotischere culturen, maar voor een deel net zo goed geworteld in Hollandse bodem. Opleidingsniveau en ethnische achtergrond zeggen dus lang niet alles over de spanningsboog tussen Venus en Mars – hoewel cultuur, zo blijkt hier in Zuidoost-Azië maar weer, tot op zekere hoogte wel degelijk een rol speelt.
Dit alles even ter verdediging van mijzelf tegenover de mensen die ‘negatieve’ reacties hebben achtergelaten. Ik kom misschien over als iemand die niet bepaald dol is op mannen, maar het tegendeel is waar en mijn fascinatie voor jullie en hoe jullie in elkaar zitten is precies DE reden dat ik deze artikelen schrijf (die overigens inderdaad een gegeneraliseerd beeld geven, maar dat kan helaas niet anders bij een 2 A4-tellend artikel). Ik hoop dat met deze tekst en uitleg mijn intenties wat helderder zijn, en ik wat minder mannen tegen het verkeerde been stoot nu jullie dit in jullie achterhoofd kunnen houden. Blijf je je alsnog boos maken of verontwaardigen over de dingen die ik hier uiteen zet, dan moet je jezelf misschien eens afvragen of je wel tegen vrouwelijk advies en opbouwende kritiek kunt – het is maar een idee.
Gezien het aantal reacies dat binnenkomt, wil ik dit artikel graag gebruiken om jullie wat vragen te stellen waar veel van mijn meiden mee rondlopen, in de hoop dat jullie hier een eerlijk en vrouwvriendelijk antwoord op kunnen geven (bewaar je banale of stoere opmerkingen alsjeblieft voor je eerstvolgende mannenavond, want deze gaan bij vrouwen toch het ene oor in en het andere oor weer uit).
Punt 1: tederheid en intimiteit – als jij met een vrouw herhaaldelijk de lakens hebt gedeeld, na afloop ruim tien minuten teder met haar gaat lopen zoenen en knuffelen en terwijl zij op jouw borst ligt over haar blote rug kriebelt in de wetenschap dat zij dat heerlijk vindt, kunnen wij daar dan uit concluderen dat er ontluikende gevoelens in het spel zijn, of doen jullie dat bij iedereen die voor jullie uit de kleren gaat? Mijn ervaring is dat bij elke omgang die niet onder de noemer ‘scharrel’ of ‘relatie’ valt de lichamelijk afstand na een vrijpartij weer zo snel mogelijk wordt hersteld; waarom zou je daarna immers nog intiem met elkaar blijven als het verder toch volledig betekenisloos is? Dat is hoe ik erover denk – als vrouw die, in tegenstelling tot het gros van mijn sekse, emoties en fysiek contact van elkaar gescheiden weet te houden. En dus neig ik te geloven dat dit net zo goed voor mannen geldt; intiem en teder zijn na ‘de daad’ doe je niet zomaar – alleen als de vrouw (of man) in kwestie ECHT leuk is. Of zit ik er nu volledig naast? Ik heb geleerd om “naar de feiten te kijken”, en niet om met obstakels beladen gedachtengangen te bewandelen in de hoop de werkelijke intenties van een man te ontrafelen – maar het zit nu eenmaal in onze natuur om over allerhande dingen te piekeren en te peinzen. En zodoende trekken we conclusies die vaak onterecht blijken te zijn..
Punt 2: dronkenschap – is het waar dat kleine kinderen en dronken mensen de waarheid spreken? Jullie flappen er de mooiste dingen uit als jullie een slok teveel op hebben; hoe serieus moeten wij dit nemen? Het is alom bekend dat mannen niet makkelijk hun gevoelens prijsgeven, en soms zelfs het tegenovergestelde zeggen uit angst om gezichtsverlies te lijden – zorgt een beetje alcohol in het bloed ervoor dat jullie over die grens heenstappen en onbekommerd openhartig worden? Iedereen wordt minder gereserveerd van de nodige glaasjes wijn of bier, maar ik hoor zelden van vrouwen dat ze vervolgens de man met wie ze omgang hebben de liefde verklaren. Andersom krijgen ze echter wel liefdesbetuigingen, waarvan ze zich de volgende ochtend afvragen of er wellicht een kern van waarheid in zat. Er recht op de man af naar vragen durven ze meestal niet, uit angst dat hij zegt: “Waar heb je het over? Sorry, maar ik was gister zo dronken dat ik me niet meer zoveel van de avond kan herinneren”. Maar dat er wat gaten in je geheugen zitten, wil niet per definitie zeggen dat de weggevallen delen niet gemeend waren..
Punt 3: serieuze relaties – wanneer zijn jullie daar aan toe? Is dat alleen maar een kwestie van de juiste vrouw tegenkomen, of moeten jullie eerst een x aantal veroveringen op jullie lijstje af kunnen strepen? Is het feit dat jullie bijvoorbeeld niet minimaal 1 keer het alfabet rond zijn geweest (bij wijze van spreken) een goede reden om een potentiële relatie-kandidaat te laten lopen? Ik ken genoeg mannen die beweren ‘bindingsangst’ te hebben – wat in mijn ogen niets anders is dan moeite hebben met het maken van de keuze tussen ‘vrijheid, blijheid’ en ‘verantwoordelijkheid en toewijding’ – een keuze die iedereen volgens mij relatief lastig vindt. Zo ook ik: enerzijds geniet ik volop van mijn vrijgezellenbestaan, maar aan de andere kant knaagt er in mijn onderbuik dat gevoel dat ‘er iets mist’. En het is nu eenmaal of het één, of het ander (behalve voor mensen die monogamie niet al te hoog in het vaandel hebben staan). Is twijfelen tussen wat je moet kiezen ‘bindingsangst’? Of wijst dat er gewoon op dat bepaalde essentiële gevoelens afwezig zijn? Wij vrouwen laten ons wat deze keuze betreft leiden door ons gevoel en niet door ons verstand (waarbij ikzelf een van de uitzonderingen op de regel ben). Doen mannen hetzelfde, of moet er eerst een soort van kosten/baten-analyse gemaakt worden?
Punt 4: happy hunting – in hoeverre is het waar dat mannen moeten ‘jagen’? Wat moeten wij denken van mannen die lichtelijk teleurgesteld bekennen dat ze hun “mojo een beetje kwijt” zijn en vervolgens het boek The Game van Neil Strauss of I Hope They Serve Beer In Hell van Tucker Max gaan lezen? Vrouwen maken zich nauwelijks druk om hun vermogen om iemand van de andere sekse aan de haak te slaan, hoofdzakelijk omdat het bij ons vooral gaat om de kwaliteit en niet om de kwantiteit – in welke mate geldt dit ook voor jullie?
In voorgaande artikelen heb ik geprobeerd om jullie wat inzicht te verschaffen in wat vrouwen denken, voelen, verlangen en verwachten (of je dit voor waar aanneemt, is geheel en alleen aan jou). Dat wil natuurlijk niet zeggen dat wij in bepaalde situaties niet ook wat water bij de wijn moeten doen; uiteraard hebben wij op onze beurt net zo goed wat meer verstand van en begrip voor jullie sekse nodig. Vandaar, en bij gebrek aan een mannelijke tegen-blogger, doe ik bij deze aldus een beroep op jullie om te proberen ook een paar van onze vraagtekens weg te nemen.
Reageren op dit artikel kan hieronder>>>
Meer artikelen Elyne: