Anders
Anders door: Elyne
Soms zijn er belangrijkere dingen dan de liefde. Soms maakt het niet uit of zij wel of niet op je sms’je reageert of wanneer je hem ooit weer zult zien. Partners komen en gaan; de ene keer richten ze veel schade aan, de andere keer weinig. Maar in het licht van de dingen die blijvend zijn, kunnen ze opeens onbelangrijk worden. Wat maakt het nog uit of de vonk wel of niet overspringt, of jouw gevoelens al dan niet onbeantwoord blijven, of dat ze je ’s avonds sms’t dat ze zin heeft in seks – als jij weet dat over een week jouw leven er heel anders uit kan zien. Als alles opeens tot stilstand kan komen – voor de tweede keer. Als je niet meer van je toekomst durft te dromen. Als je niet kunt voelen of je lichaam je opnieuw verraadt. Als je weer even leeft in een wereld die slechts één bewoner telt. Wat maakt het dan nog uit hoe je Het Spel moet spelen, hoe je een meisje aan de bar het beste benadert, hoe je de vrouwelijke G-Spot vindt of hoe je een romantische twist aan je avond geeft? Als alles wat je leeft je opeens kan worden afgenomen, en als je niet weet hoeveel morgens er nog zullen komen waarop ‘je goed voelen’ ook ‘gezond zijn’ betekent.
Wat maakt het uit dat er aan de andere kant van de oceaan een man op mij wacht. Wat maakt het uit dat ik me drie weken geleden nog veilig waande in zijn armen, of dat mijn lichaam zelden eerder zulk intens genot heeft gekend. Wat maakt het uit dat als ik stilletjes aan hem denk, hij op datzelfde moment sms’t dat hij in gedachten bij mij is. ‘En wat als dit liefde is?’ vraag ik me af – maar het antwoord daarop doet er even niet meer toe.
Als jij vanavond op stap gaat, zou ik elke jonge vrouw kunnen zijn die jouw pad kruist. Misschien sta ik wel naast je aan de bar. Waarschijnlijk lach ik even naar je voordat ik wegloop met mijn drankjes. Misschien ben ik wel dat meisje dat aan de andere kant van de dansvloer uitbundig met haar vriendinnen staat te dansen. Wie weet vind je me mooi genoeg om een praatje met me te komen maken, of raak je gefascineerd door mijn ogen die alle mannen zo bijzonder schijnen te vinden. Wellicht vind je me grappig, en in positieve zin een beetje gek. Misschien vraag je me ten dans als de DJ ‘Suavemente’ draait. Wie weet hou je mijn hand net wat langer vast dan nodig is, of vraag je bij het afscheid wanneer we elkaar weer kunnen zien. En als ik zeg ‘dat weet ik niet’, dan heeft dat niets met jou te maken.
Waarschijnlijk valt het je op dat ik een dik, paarsig litteken boven mijn linkerborst heb. Je vraagt wat er gebeurd is, of misschien doe je dat niet. Wellicht neem je genoegen met de leugen die ik als antwoord geef. Of je houdt je van de domme, dat kan natuurlijk net zo goed. Hoe dan ook zal ik me binnen vijf minuten uit de voeten maken. Dan ben ik gewoon een meisje dat je ooit eens ergens tegenkwam.
Ik ben het meisje dat je vanavond ergens tegenkomt – make-up tiptop in orde, een outfit waar ruim een uur over is nagedacht, klikkende hakken die overstemd worden door de keiharde muziek, een kleurrijke cocktail in de hand, en bloedmooie vriendinnen aan mijn zijde. Eén van hen zou natuurlijk ook het meisje kunnen zijn waar jij jouw oog op laat vallen. Of misschien heb je totaal geen aandacht voor ons omdat je al in de ban bent van het meisje dat je zojuist in het rookhok passeerde. De nachten zijn immers gevuld met de prachtigste vrouwen. En ik zou elk van hen kunnen zijn.
Maar dat ben ik niet – ik ben anders, en niet in positieve zin. Toen al die mooie meisjes op vrijdagochtend brak in hun bed lagen, lag ik met een infuus in mijn arm een paar uur op een houten plank in een halfslachtige tunnel. En nu tel ik de dagen tot het moment van de waarheid: staat het geluk nog aan mijn zijde, of laat het me opnieuw in de steek?
Vannacht sta ik net als iedereen uit mijn dak te gaan tussen zwetende lijven, maar ondertussen weet ik wat zij niet weten: hoe het is als de chemokuren de enige zekerheid zijn die je nog hebt. En hoe nu, in de aanloop naar de uitslagen, al het andere weer even kwetsbaar en vergankelijk is geworden. Hoe verlaten en intens donker de nachten kunnen zijn waarop je niet kunt slapen, doordat je krampachtig probeert vast te houden aan elk stukje leven. En hoe dat een beetje voelt als doodgaan – alleen is sterven een stuk minder eenzaam.
Wellicht weet ik zometeen jouw ogen op mij te vestigen als ik zelfverzekerd mijn entree maak, maar wat je niet ziet is dat ik heb ervaren hoe van uitstel niet altijd afstel komt en hoe het is om oog in oog te staan met iemand op wie je voor geen goud wilt lijken: een meisje met een spierwitte huid, ingevallen knalblauwe ogen, en een buitenproportioneel groot hoofd met daarop wat enthousiaste stekeltjes te midden van een glanzende zee van naaktheid. Mijn dodelijke ziekte had zijn ultieme vorm aangenomen, en zeven maanden lang was dat het enige dat ik ’s ochtends in de spiegel zag.
Vanavond heb ik met mijn meiden uren voor de spiegel gestaan, met de muziek op het hoogste volume en een overvolle make-uptas in de wasbak. We zijn blij met wat we zien, en als jij mij straks tegenkomt, ben jij dat misschien ook. In jouw ogen ben ik niet anders, en dus stap je misschien wel op me af. Nietsvermoedend begin je een gesprek met me. We dansen, drinken, praten en lachen, precies zoals je dat met alle meisjes doet. We zijn omringd door feestende studenten, waarvan ik er één ben, en jij waarschijnlijk ook. Er is alleen één verschil: jullie tijd vliegt, en die van mij staat stil.
Ik ben niet wat ik lijk te zijn. Kanker heeft een gezicht, en dat gezicht ben ik: een gelukkig en gezond uitziend persoon. Mijn sprankelende, levenslustige ogen zullen je misschien nog heel lang bijblijven als je er eenmaal in hebt gekeken. Of je valt voor de stralende glimlach die ik je vanaf de overkant van de bar schenk. Maar stiekem is onzekerheid het enige dat mij op dit moment nog rest. Mijn ware gezicht blijft voor jou onzichtbaar terwijl we onbezorgd dansen tot in de vroege uurtjes. De wereld doet er niet meer toe, en de morgen kan ons gestolen worden. Zo lijkt het, maar zo voelt het niet – voor mij althans. Vanavond zal een meisje jouw pad kruisen dat anders is, want haar leven staat opeens weer even op het spel – dat van een willekeurig meisje niet, maar het mijne wel.
Reageer en beoordeel dit artikel hieronder>>>
Meer artikelen Elyne: